Το πρώτο ραντεβού μου με την Αθούλα! ("Σαν πρόθυμη παρθένα")

Τέτοια κρασοπουλειά μόνο στην Καισαριανή βρίσκεις ακόμα.

Κάτω, αντί για τσιμέντο ή μωσαϊκό, έχει πατημένο χώμα.

Ο ταβερνιάρης κάθε απόγιομα το καταβρέχει για να κάτσει ο κουρνιαχτός!

Τα βαρέλια, στη σειρά, στο βάθος.

Απ' τις κάνουλες στάζουν πότε-πότε σταγονίτσες ρετσίνας.

Κάτι κρασομυγάκια έχουν κάνει αποικίες πάνω τους...

"Κρασουλήτες" τα λέει η Αθούλα.

Μια παρέα παραδίπλα, γεροντίδια κει γύρω στα '80, τραγουδάνε αντάρτικα και μας κερνάνε "ένα γιοματάκι"...

Ένας από δαύτους, ο γερο-Όθωνας, ξερογλείφεται με τα μπουτάκια της δικιάς μου.

Αλλά δεν το κάνω θέμα...

Η κοριτσάρα μου κατεβάζει αβέρτα το κοκκινέλι και βαράει στο δοξαπατρί τα μιζεκλίκια.

Δείχνει σα να γιορτάζει ένα γεγονός, μια επέτειο, κάτι τέλος πάντων...

Γι' αυτό την πάω την Αθούλα.

Δεν είναι ξινή, ούτε απ' τις γκομενίτσες με τις στρωμένες δουλειές, τα λούσα, τα εξωτερικά, τις μεγάλες πίστες...

Είναι τύπισσα αντεργκράουντ, παρακμιακή, ψοφάει για ταλαιπωρία, γουστάρει ανασφάλεια...

Χώνει τη γλώσσα της στο στόμα μου και το χέρι της εκεί που πρέπει.

Η Άθη ξέρει τους άντρες απ' όξω κι ανακατωτά!

Βαριούνται τις γυναίκες που φιλάνε περισσότερο απ' ό,τι πηδάνε.

Βγήκαμε ξαναμμένοι απ' το υπόγειο καπηλειό.

Ο καιρός είναι ακόμα ζεστός, και το γειτονικό παρκάκι φιλόξενο.

Κάθομαι στο παγκάκι και ξεκουμπώνω το παντελόνι μου.

Η Αθούλα ανασηκώνει τη φουστίτσα της και καρφώνεται πάνω μου.

Έστω κι έτσι, την κατατάσσω στο σκληρό δίσκο του μυαλού μου  στα "άνευ προηγουμένου γαμήσια"!