"Μολόγατα τ' αλόγατα" (Απ' το κρυφό ημερολόγιο του Κώστα)

Τι θέλω να πω;

Μα τίποτα σας παρακαλώ!

Τίποτα που να γράφεται, να ακούγεται ή να μιλιέται.

Κάτι ίσως εκφραστικό, δροσιστικό.

Πώς να ξεκλειδώσει η πένα την κόλλα τη διψούσα;

Πώς να γινόταν ο νους για λίγο να εκτροχιαστεί, στο έρεβος του σύμπαντος να κολυμπήσει, σαν καλοκουρδισμένη ορχήστρα να ρεύσει στους αύλακες των αυτιών σου που ασθμαίνοντας καταπίνουν κάθε ρανίδα κόπου και μάταιου;

Μάταιο παππού Εγγονόπουλε, μάταιο παππού Εμπειρίκο.

Το σφηνοειδές περιπαικτικό μουσάκι σου προδιαγράφει τα ταξίδια στη βάραθρο μιας έντεκα χιλιάδων βάθους μέλανα, εσύ που δεν φοβόσουν αυτά τα ταξίδια.

Αύρα στα βάραθρα του εμείς, ψηλά αγναντεύοντας από το κάστρο του εγώ, να ανακαλύψω -λέει- την Αμερική στα βάθη του μέλανα με νότες που χαϊδεύουν, ηδονοθηρούν τη σάρκα.

Βάρκα αυτή, πιρόγα, ή κάτι εφήμερο να μας πάει και να μας φέρει ξανά και πάλι, υφαίνοντας πανιά στον αργαλειό, να τα φορείς, να καμαρώνεις.

Και θέλεις ίσως να προτρέψεις την αυγή που γνέφει έως ότου πάψει να μοιράζει θαλπωρή και βέβαια να παίρνει το πριν και το μετά.

Μιλάς, θέλεις να οριοθετείς, γιατί θέλεις να καταλαβαίνεις πράγματα που ποτέ δεν θα καταλάβεις κι απλά ξεπερνιέσαι.

Γελοιοποιημένος από αυτό που άλλοι όρισαν για σένα, που κι εσύ άσκεπτα τηρείς στη σκοπιά μιας γωνιάς, ξεροκέφαλα θέλεις να πιστεύεις πως φυλάς, τι;

Τι είναι αυτό τελικά το γιατί, το διότι, το πώς αύριο και χθες ο ποταμός να γυρίσει τη φορά του, αμέσως αντίθετα ο Σολωμός βασιλεμένος να περιοριστεί στα καταστιχά του.. γίνεται; Μα γίνεται;

Το παν, ακόμα κι αυτό το σύμπαν είναι δυνατό κι άρτιο μες στην αποξένωση του ασυνάρτητου γιατί φλέγεται μέσα σου.

Στις σκοπιές και τα καιροφυλακτά, εκεί που θέλεις μα δεν δύνεσαι, αν και ξέρεις πως..

Τι να στα λέω τώρα..;

Συνομιλίες κι ομιλίες χωρίς διαλόγους.

Μονόλογους, έτσι απλά για να αγαπιόμαστε.

Στοίβες καγκελοφραγμένες αραδιάζω κι είναι τελικά το όμορφο αυτό που θέλω να εξουσιάζω;

Άλογα όλα τούτα, μα δεν το είδαμε και το λογικό;